Dei Brummelbeern
Alfred Preuß - Altkalen (* 25.2.1917, + 1.11.1987)
Dat wier an Sünnabend Nahmiddag.
Dei Himmel blach, dei Sünn dei lacht.
Dörch Wald un Flur still deed ik gahn.
Verwundert bleef ik plötzlich stahn.
Ein Buerdeern stünn för mie so säut,
ganz ohne Strümp up blote Fäut.
Ik kann juch segg´n, wat ´ne dralle Deern.
Sei plückte sich hier Brummelbeern.
Ik schleek mi sachte na ehr ran
un füng ok mit tau plücken an.
Sei säd kein Wurt, güng för mi her.
Un ik? Ok ümmer achter ehr.
So krappelten wie dörch Busch un Durn,
de Sweit leep mi längst in Näs un Uhrn.
Up einmal beid´ allein wie weern,
so mirren mang de Brummelbeern!
Ik dacht bi mi, nu is dat Tied
un schleek mi dicht an ehre Sied.
Un heff mien Arm ganz ungezwung´n
ehr sanft üm ehre Talch geschlung´n.
"Huch!" kriescht sei up wie´n wildes Dier,
"verdammte Kierl, wat will hei hier."
Ik segg: "Sei man nich bang, mien Deern,
ik plück mi man bloß Brummelbeern."
Un noch so´n lütten Ogenblick,
heff ik sei feste an mi drückt.
"Giff mi einen Kuß, du säute Deern."
Sei ritt sick los und wütend säd:
"Bin ik dei Brummelbeern, du Flaps."
Un gifft mi´n fürchterlichen Backs.
Up einmal wier verschwunn´ dei Deern
un ik leeg mang dei Brummelbeern.
Mühselich krappelt ick mi rut.
O jeh, o jeh, wat seg ick ut.
Rock, West un Büchs wier all in´n Plünn,
kein heiles Stück an mi tau find´n.
Dei ganze Haut intweikratzt wier,
ick seg grad ut as tätowiert.
Mien läwenlang, dat dau ick schwörn,
gah ick nie wedder mang de Brummelbeern.